امن ترین و بی هیاهو ترین و مَحرم ترین دنیای اینترنتی همین وبلاگ است ... که انگار کتاب است، انگار نویسنده اش شاید اصلا مُرده است، اما هیچ ربطی ندارد و هنوز می شود خواندش، بدون نیاز به اینکه سه کلمه ی اولش را هنوز خوانده نخوانده لایک و کامنت و دایرکت و غیره بفرستیم... ساکت است... انگار از هیاهوی اَبَرشهری به روستایی پناه برده باشی!... قرار نیست هیچوقت هیچ کجا تعداد دقیق بازدیدکنندگان را لحظه به لحظه
ببینی... قرار نیست ناخودآگاه منتظر هیچ بازخوردی باشی، قرار نیست بعد از نوشتن هی سر بزنی و ببینی که چه اتفاقی افتاده است و کی دیده و کی ندیده و کی چه فکری کرده و بدتر از آن اینکه بقیه هم ببیند که کی دیده و کی ندیده و کی چه فکری کرده...؛ می شود فقط نوشت و گوشه ای گذاشت و رفت که رفت... ساکت است! مثل یک باغچه ی کوچکِ شخصی ...
